207. INFORMACJA O ARTYKULE JOLANTY WILSZ ZAMIESZCZONYM W MONOGRAFII NAUKOWEJ ZATYTUŁOWANEJ „NAUKA I PRAKTYKA BEZPIECZEŃSTWA”

Monografia „NAUKA I PRAKTYKA BEZPIECZEŃSTWA”, jest Księgą pamiątkową Leszka Fryderyka Korzeniowskiego, profesora Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.

Pan prof. L. Korzeniowski jest Prezesem EUROPEAN ASSOCIATION for SECURITY (Europejskiego Stowarzyszenia Nauk o Bezpieczeństwie)

Tytuł mojego artykułu opublikowanego w Księdze poświęconej prof. L. Korzeniowskiemu: „CYBERNETYCZNA TEORIA SYSTEMÓW AUTONOMICZNYCH I JEJ IMPLIKACJE DLA BEZPIECZEŃSTWA JEDNOSTKI”. Artykuł ten zamieściłam na stronie internetowej http://www.jolantawilsz.pl w linku „Publikacje do pobrania” pod numerem 52.

Jubileusz pracy naukowo-dydaktycznej prof. L. Korzeniowskiego obchodzony był na Konferencji Naukowej „NAUKA I PRAKTYKA DLA BEZPIECZEŃSTWA”, która odbyła się w Poroninie w dniach 24-25 maja br., w ramach obchodów 15-lecia Wydziału do Walki z Korupcją Komendy Wojewódzkiej Policji w Krakowie. Na tej konferencji odbyła się promocja monografii naukowej poświęconej prof. L. Korzeniowskiemu.

SZANOWNY PANIE PROFESORZE, DROGI LESZKU – dziękuję serdecznie za umożliwienie i wspieranie mojej działalności naukowej w tak fascynującej dziedzinie, jaką jest BEZPIECZEŃSTWO. 
Dziękuję, że przyjąłeś mnie w poczet członków Rady Naukowej EUROPEAN ASSOCIATION for SECURIT.

PRZEDMOWA
Andrzej Kozera prof. dr hab. inż. – dziekan Wydziału Politologii Uniwersytetu Pedagogicznego 
im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie

W 2018 roku prof. nadzw. dr hab. inż. Leszek Fryderyk Korzeniowski przeszedł na emeryturę po 43 latach od rozpoczęcia pracy nauczyciela akademickiego. Wydział Politologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie postanowił upamiętnić to wydarzenie wydaniem Księgi pt.: Nauka i praktyka bezpieczeństwa. Jako dziekan, który był ostatnim wśród wielu rektorów i dziekanów zatrudniających Pana Leszka F. Korzniowskiego na kolejnych funkcjach asystenta, wykładowcy, adiunkta, profesora nadzwyczajnego, podjąłem się zaszczytnej roli redakcji noty biograficznej i całej Księgi.
Źródłem informacji są bazy danych Nauka Polska oraz POL-on OPI-Państwowego Instytutu Badawczego, strony www uczelni publicznych i prywatnych, Złota Księga Nauk Społecznych Polskiego Instytutu Biograficznego HELION z 2013 roku, publikacja Urzędu Miasta Nowego Sącza Ćwierćwiecze samorządu sądeckiego z 2017 roku, biografia naukowa
i fotografie ze zbiorów Leszka F. Korzeniowskiego oraz Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Redakcja zgłoszonych do Księgi artykułów została ujednolicona tylko co do układu rozdziałów i podrozdziałów oraz rodzaju i wielkości czcionki; w zakresie odsyłaczy do źródeł i bibliografii pozostawiono wersję oryginalną, zgodną z wymaganiami macierzystych uczelni Autorów. 
Leszek F. Korzeniowski urodził się – jak sam to określa - w Księstwie Liport pomiędzy Kalwarią Zebrzydowską a Wadowicami w Małopolsce. Ojciec Karol w mundurze Legionów przeszedł szlakiem zbliżonym do wędrówki Józefa Szwejka opisanej przez Jarosława Haszka [1]. Później zawędrował z Józefem Piłsudskim do Kijowa, by po odniesionych ranach ukończyć szkołę gajowych i pełnić tę funkcję do emerytury w Kalwarii Zebrzydowskiej 
i w Sierszy. Leszek F. Korzeniowski kontynuował tę tradycję poprzez Technikum Leśne w Brynku, studia i pierwszą pracę na Wydziale Leśnym Akademii Rolniczej w Krakowie 
a następnie w województwie nowosądeckim.
Drugim nurtem aktywności zawodowej była pedagogika. Ukończył Studium Pedagogiczne w Nowym Sączu, był nauczycielem i wykładowcą w szkołach i uczelniach wyższych, podobnie jak siostra Danuta i brat Emil.
Leszek F. Korzeniowski najsilniej zaznaczył swoją obecność w nauce poprzez badania i popularyzację dyscyplin i specjalności zajmujących się bezpieczeństwem człowieka 
i organizacji społecznych. 
Zrządzeniem losu Leszek F. Korzeniowski, dyrektor w spółce Empik w Nowym Sączu, z dniem 1 września 1996 roku został nauczycielem i dyrektorem Pomaturalnej Szkoły Detektywów i Pracowników Ochrony Klubu Dalekowschodnich Sztuk Walk „Promień” w Krakowie. Pierwsza w Polsce i w Europie Wschodniej Szkoła, której pierwszym dyrektorem 
i autorem nowatorskiego programu kształcenia był prof. Tadeusz Hanausek, wieloletni kierownik Katedry Kryminalistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Przyjęte cele i treści programowe stały się wzorem na późniejszych naśladowców w Polsce, Słowacji 
i w Czechach. 
Kilka lat później Leszek F. Korzeniowski będąc prezesem Krajowej Izby Edukacji i sekretarzem międzynarodowej konferencji naukowej w Krakowie Zarządzanie bezpieczeństwem, zaprezentował projekt Stowarzyszenia mającego na celu badania naukowe oraz edukację dla bezpieczeństwa ludzi i firm we wspólnej Europie. Konferencja w dniu 12 maja 2000 roku przyjęła deklarację założycielską EUROPEAN ASSOCIATION for SECURITY: "Organizacje ogólnokrajowe i lokalne reprezentowane zgodnie z postanowieniami ich statutów oraz osoby fizyczne osobiście, zgromadzeni na konferencji międzynarodowej ZARZĄDZANIE BEZPIECZEŃSTWEM, oceniając za niesprawny i nieskuteczny rządowy system bezpieczeństwa społeczeństwa, przedsiębiorców, osób i mienia, doceniając niezbywalne prawo do ochrony przed zagrożeniami, deklarują utworzenie Europejskiej Federacji dla Bezpieczeństwa".
Formalnie nauki o bezpieczeństwie jako dyscyplina naukowa zostały zarejestrowane w 2011 r. (w Polsce) najpierw w dziedzinie nauk humanistycznych [2], a następnie w nowo wyodrębnionym obszarze i nowo wyodrębnionej dziedzinie nauk społecznych [3]. W 2018 roku połączono dotychczasowe dyscypliny nauki o bezpieczeństwie i nauki o obronności 
w dyscyplinę nauki o bezpieczeństwie [4].
W dorobku naukowym Leszka F. Korzeniowskiego należy zaznaczyć kilka znaczących hipotez i wniosków badawczych:

1. Źródła terminu bezpieczeństwo należy poszukiwać w starożytnym Rzymie i w języku łacińskim [5]. 
Bezpieczeństwo w języku łacińskim określone jest jako securitas. W wierzeniach Rzymian Securitas była boginią uosabiającą bezpieczeństwo. Jak wynika z badań L.F. Korzeniowskiego, w tekstach staropolskich wielokrotnie stosowane jest pojęcie "bespieczeństwo" lub "securitas" dla opisania sytuacji, w której są zagrożenia. 
L.F. Korzeniowski jest tu w opozycji do niektórych badaczy, którzy uznają przymiotnik bezpieczny za powstały według czeskiego wzoru z przedrostkiem bez-, oraz rdzenia "piecza", lub wyjaśniających pochodzenie terminu bezpieczeństwo poprzez odwołanie się do łacińskiego „se” - oddzielnie, osobno, lub „sine” oznaczającym „bez”, oraz „cura” - troska, staranie, dbałość o coś, o kogoś, opieka, co ma odpowiadać staropolskiemu "piecza", 
a "bezpieczeństwo" - "bez opieki".
Według L.F. Korzeniowskiego błąd wynika z bezkrytycznego powielania interpretacji po-chodzącej prawdopodobnie od hinduskiej publikacji w języku angielskim New Webster’s Dictionary of the English Language z 1988 r. frazy secure (dla terminu security słownik już nie odwołuje się do cure), lub jeszcze wcześniejszych w słownikach wydawanych w ZSRR, NRD i na Węgrzech [6]. Ale w języku rosyjskim terminem bazowym (rdzeniem) jest опасность (czyli niebezpieczeństwo), gdzie nie ma żadnego śladu „sine cura”.

2. Współczesne podejście naukowe do problematyki bezpieczeństwa zostało zapoczątkowane w latach 30. XX wieku w Polsce na zasadach kształtujących się wówczas nauk o zarządzaniu [7]. 
Józef Żółtaszek, jeden z pierwszych badaczy problematyki bezpieczeństwa (w ramach, jak sam określał, naukowej organizacji bezpieczeństwa), pisał w latach 30. XX w.: "bezpieczeństwem nazywać będziemy zapewnienie całości życia, zdrowia i mienia; przy czym mamy tutaj na myśli nie tylko osoby fizyczne, ale i prawne, jak również związki społeczne i państwowe" [8]. Leszek F. Korzeniowski posiłkując się kwerendą Stanisława Kozdrowskiego w archiwach i bibliotekach, odtworzył metodę badawczą „Pól niebezpiecznych" i przeciwstawnych „pól bezpieczeństwa" o zasięgu fizycznym i psychicznym, odnoszących się do poszczególnych osób fizycznych, miasta, prowincji, państwa. W wyniku przeprowadzonych badań oraz na podstawie doświadczenia i posiadanej wiedzy można ustalić miejsca zagrożone, określić istnienie ich w czasie oraz warunki, które będą stanowić o bezpieczeństwie [9].

3. Bezpieczeństwo jest to stan obiektywny będący funkcją poziomu zagrożeń i potencjału obronnego [10].
Takie zdefiniowanie bezpieczeństwa zawiera w sobie dwie koncepcje znane jako podejście negatywne lub podejście pozytywne. 
Podejście negatywne odnosi się do braku zagrożeń (poziom zagrożenia), podejście pozytywne – do potencjału obronnego (pewność przetrwania, zdolność do kreatywnej aktywności podmiotu).
Stan obiektywny oznacza: istniejący niezależnie od czyjejkolwiek świadomości. Istniejący niezależnie od świadomości wcale nie znaczy, że człowiek nie ma wpływu na to istnienie. Wręcz przeciwnie, zdaniem Leszka F. Korzeniowskiego, zachowanie człowieka zmienia stan obiektywny mimo, że zachowanie to jest wywołane subiektywnymi informacjami. 
Poczucie bezpieczeństwa jest wyrazem aspektu subiektywnego odnosi się do prawdziwej lub fałszywej świadomości istnienia zagrożeń, braku świadomości zagrożeń lub braku wiedzy o możliwościach zapobieżenia niebezpieczeństwu. Wyłania się z tego układ kategorii obiektywnych i subiektywnych, który można przedstawić w postaci uproszczonego, statycznego modelu zawierającego cztery sytuacje:
A. Stan bezpieczeństwa, gdy poziom zagrożeń jest mały 
i postrzegany jest jako niewielki. Zagrożenie występuje obiektywnie, realnie ale jest niższe od potencjału obronnego i podmiot zagrożony ma tego świadomość, realnie ocenia poziom zagrożeń. 
B. Stan fałszywego bezpieczeństwa, gdy poziom zagrożeń jest duży a postrzegany jest jako mały. Zagrożenie występuje obiektywnie, realnie, jest wyższe od potencjału obronnego ale podmiot zagrożony nie wie o tym, nie ma świadomości tego zagrożenia, niewłaściwie ocenia poziom zagrożeń lub lekceważy niebezpieczeństwo. 
C. Stan zagrożenia, gdy poziom zagrożeń jest duży a postrzeganie tych zagrożeń jest prawidłowe (adekwatne). Zagrożenie występuje obiektywnie, realnie, i podmiot zagrożony ma tego świadomość, właściwie ocenia poziom zagrożeń i reaguje zwiększając swój potencjał obronny, lub nie ma takiej możliwości, albo nie wie, jak zmniejszyć ryzyko.
D. Stan fałszywego zagrożenia, gdy zagrożenia są małe ale są postrzegane jako duże. Zagrożenie obiektywnego nie ma lub jest niższe od potencjału obronnego, ale podmiot ma fałszywą świadomość zagrożenia w rzeczywistości nie występującego lub przecenia poziom zagrożeń, skutkiem czego reaguje niepotrzebnie zużywając energię i zasoby. 
L.F. Korzeniowski zaznacza, że Daniel Frei już w 1977 roku zaproponował podobne czteroskładnikowe ujęcie tych zależności w stosunkach międzynarodowych, ale fałszywe za-grożenia w tym ujęciu zostały określone jako "stan obsesji" [11], co nie charakteryzuje po-prawnie tej fobii.

4. Sytuacja bezpieczeństwa ma charakter dynamiczny [12]. 
Każda sytuacja bezpieczeństwa określona jest przede wszystkim przez jej elementy składowe oraz ich cechy, przez stan poszczególnych elementów składowych w określonym prze-dziale czasu, oraz przez wzajemne stosunki, jakie w tym momencie zachodzą miedzy jej elementami. 
Sytuacja obejmuje:
1. układ, w którym występuje podmiot sytuacji (człowiek, grupa, społeczeństwo),
2. aktywność podmiotu, zwłaszcza aktywność podstawowa, ze względu na którą rozpatrujemy aktywność podmiotu.
Każdą sytuację bezpieczeństwa można i należy opisywać 
z uwzględnieniem dynamicznego modelu uwzględniającego cztery etapy: 
Obiektywna sytuacja (1) ujawnia występujące zagrożenia o obiektywnych cechach. Te cechy znajdują odzwierciedlenie w świadomości człowieka (2), przy czym to spostrzeżenie jest zależne od tego, a) - jakie są obiektywne cechy zagrożenia, b) - jaki jest on sam, to znaczy, czy sam posiada cechy i narzędzia umożliwiające adekwatne spostrzeganie, i c) - co on sam w tej sytuacji robi, by spostrzeżenie się dokonało. Obiektywne cechy kształtują zachowanie człowieka zależnie od tego, jak on sam spostrzega swoją sytuację. 
Dopiero w tym momencie dochodzi do decyzji (3) która może uwzględniać reakcje instynktowne, wytrenowane wcześniej zachowania wynikające z racjonalnych przesłanek lub procedury opracowane dla konkretnej sytuacji. 
Skutki (4) tej decyzji będą zależne od obiektywnych (a nie od subiektywnie spostrzeżonych) właściwości zagrożenia, i będą równocześnie stwarzać nową sytuację obiektywną (1').

5. Sytuacja bezpieczeństwa stanowi swoiste continuum pomiędzy skrajnym zagrożeniem a pełnym bezpieczeństwem [13]. 
Dynamiczne continuum stanów bezpieczeństwa należy rozumieć jako proces ukierunkowanych i odwracalnych zmian z jednego stanu do innego stanu, co wiąże się 
z modyfikacją ilościową lub jakościową zagrożeń i potencjału obronnego podmiotu. Stany bezpieczeństwa i niebezpieczeństwa nie są w pełni rozdzielne. Zmiany mogą być powodowane przez czynniki zewnętrzne (egzogeniczne) lub wewnętrzne (endogeniczne). Czynniki zmian to własności, które są aktywne i determinują zmiany. W opisie stanów bezpieczeństwa znaczenie mają wskaźniki obiektywne i subiektywne, a także - a niektórzy sądzą, że przede wszystkim - zwrot wektora, obrazujący tendencję poprawy albo pogorszenia stanu bezpieczeństwa.
L.F. Korzeniowski twierdzi, że dla rozwoju teoretycznej wiedzy o bezpieczeństwie istotne jest postrzeganie relacji między bezpieczeństwem i zagrożeniami jako jednego zjawiska. Tak należy rozumieć określenie „stan” - właśnie jako relacje „bezpieczeństwo-zagrożenia”, to znaczy, że bezpieczeństwo jest postrzegane jako jedna strona złożonego dwuaspektowego zjawiska. Drugą stroną jest niebezpieczeństwo (zagrożenia).
W starożytnych Chinach, gdzie najważniejszą rolę odegrała filozofia Konfucjusza, najlepszą „drogą” do bezpieczeństwa jest wuwei - działalność bez wysiłku. Wszelkie przeciwieństwa są nierozłączne, dopełniające się lub wykluczające: yin reprezentuje mrok, wycofanie, miękkość, żeńskość, niskość, bierność, dośrodkowość, krótkość, pustkę, wklęsłość itp. a yang utożsamia światło, dominację, twardość, męskość, wysokość, ekspansywność, odśrodkowość, długość, pełnię, stałość. Wszystko składa się w różnych proporcjach tych dwóch przeciwieństw. Nic nie występuje wyłącznie jako jedno lub drugie, wszystkie rzeczy znajdują się w strumieniu pomiędzy przeciwnymi biegunami. Kiedy yin osiąga swe maksimum, przeobraża się w yang; Kiedy yang osiąga swe maksimum, przeobraża się w yin. Jest to równowaga dynamiczna, w której występuje przeciwdziałanie tendencjom dominowania któregokolwiek z biegunów. 
Bezpieczeństwo jest pojęciem stopniowalnym pomiędzy absolutnym bezpieczeństwem a totalnym niebezpieczeństwem podobnie jak prawda pomiędzy absolutną prawdą a absolutną nieprawdą. Podobno istnieje absolutna prawda, ale filozofowie wiedzą, że prawda jest względna; absolutna prawda jest celem, ale celem nieosiągalnym. 
Skoro bezpieczeństwo jest funkcją wielu zagrożeń i potencjału obronnego podmiotu, to możemy osiągać tylko jakiś poziom: gdy przeważa prawdopodobieństwo utrzymania życia 
i rozwoju mówimy, że podmiot jest (raczej) bezpieczny, gdy przeważają zagrożenia mówimy, że podmiot jest (raczej) zagrożony. Oczywiście, że przez swoje (lub cudze) działania zmieniające rodzaje i siłę zagrożeń oraz swój potencjał obronny podmiot może zmieniać poziom swojego bezpieczeństwa.

6. Rozróżnianie podmiotowego i przedmiotowego podejścia do badań bezpieczeństwa [14]. 
Podmiot bezpieczeństwa jest to podmiot sytuacji, który doznaje skutków zagrożeń, odbiera bodźce i reaguje. 
Bezpieczeństwo podmiotowe to stan podmiotu, jego potencjał i możliwości adekwatnego reagowania na zagrożenia, zagadnienie ochrony podmiotu przed zagrożeniami. Bezpieczeństwo podmiotu zagrożonego jest odpowiedzią na pytanie: bezpieczeństwo kogo, czego? lub inaczej: ochrona kogo, czego? Często stosuje się także określenie z przymiotnikiem dzierżawczym (czyje?) Rozróżnienie podmiotów bezpieczeństwa pozwala uniknąć błędu ekwiwokacji, polegającego na kilkukrotnym użyciu jakiegoś wyrażenia w kilku znaczeniach. 
Ze względu na rodzaj zagrożonych podmiotów L.F. Korzeniowski rozróżnia bezpieczeństwo jednostki (człowieka), małej grupy ludzi, narodu (państwa), regionu, ludzkości [15]. To podmioty najważniejsze i wszystkie inne podporządkowane są, lub powinny być podporządkowane bezpieczeństwu ludzi - bezpieczeństwo przyrody, zwierząt, roślin budynku, rzeczy, pieniędzy, informacji, danych, itp.
Bezpieczeństwo przedmiotowe to sytuacja występujących zagrożeń odpowiadająca na pytania kto, co, zagraża, jakie jest zagrożenie, czym jest spowodowane? 
Wcześniejsze próby określenia bezpieczeństwa bez uwzględnienia niebezpieczeństw (zagrożeń) nie mogły być udane, podobnie jak nie istnieje Ziemia tylko z biegunem północnym, bez południowego. Zagrożenie to wartość destrukcyjna dla istnienia, rozwoju i normalnego funkcjonowania człowieka, potencjalna przyczyna niepożądanego stanu, desygnat zakreślający zawartość pojęcia „niebezpieczeństwo”, sytuacja niebezpieczna dla życia lub zdrowia lub po prostu synonim niebezpieczeństwa.

7. Fundamentalną kategorią dla bezpieczeństwa podmiotu jest jego bezpieczeństwo informacyjne, przez które należy rozumieć możliwość pozyskania dobrej jakości informacji, zdolność do jej przetwarzania i wykorzystania oraz ochronę posiadanej informacji przed jej utratą [16].
Każdy podmiot, każda organizacja, zachowuje się odpowiednio do znaczenia, jakie mają dla niej sygnały pochodzące z otoczenia. Nie wystarczy zidentyfikować, opisać elementy składowe otoczenia ale trzeba rozpoznać znaczenie poszczególnych składników, dokonać rozróżnienia ważnych od nieistotnych, a także rozpoznania otoczenia jako całości. 
Nie wystarczy przy tym wrażenie, że coś wydaje się ważne - każdy człowiek, każda organizacja musi umieć rozróżniać w sygnałach z otoczenia to, co się tylko wydaje od tego, co jest naprawdę.

8. Klasyfikacja zagrożeń pierwotnych, wtórnych i bezpośrednich z uwzględnieniem [17]: 
1. przyrody nieożywionej (np. obiekty kosmiczne, ruchy płyt tektonicznych Ziemi, wulkany, tajfuny),
2. organizmów żywych (mikroorganizmy, rośliny i zwierzęta),
3. człowieka głupiego, niedbałego, lekkomyślnego, najczęściej poprzez własne wytwory, artefakty (np. budowle, maszyny, urządzenia, substancje chemiczne, materiały wybuchowe).
4. człowieka działającego celowo, niekorzystnie i niebezpiecznie dla żywotnych interesów i podstawowych wartości innego człowieka, grupy, społeczeństwa lub całej ludzkości (podboje, niewolnictwo, wojny, terroryzm, morderstwa itp.)

9. Klasyfikacja zagrożeń z uwzględnieniem zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych [18]. 
L.F. Korzeniowski przyjmuje, że bezpieczeństwo wewnętrzne oznacza, że w granicach podmiotu (wewnątrz systemu) nie ma zagrożenia dla istnienia, rozwoju i normalnego funkcjonowania podmiotu, lub potencjalne źródła zagrożeń są słabsze, niż możliwości obronne systemu. Autor krytycznie odnosi się tu do stanowiska w naukach o polityce, gdzie błędnie przyjmuje się, myląc przyczyny i skutki, że bezpieczeństwo wewnętrzne oznacza „stabilność i harmonijność danego organizmu bądź systemu (podmiotu zbiorowego)” [19]. Nie zauważa się tu, że trwanie, stabilizacja, doskonalenie i rozwój mogą być zagrożone przez czynniki zewnętrzne. 
Bezpieczeństwo zewnętrzne podmiotu oznacza brak zagrożenia z otoczenia zewnętrznego podmiotu, ze strony innych podmiotów.
Leszek F. Korzeniowski prowadził badania naukowe w ramach projektów badawczych w Polsce, Słowacji i na Ukrainie. 
Był autorem podrozdziału: analiza znaczeniowa definicji projektujących w niektórych aktach prawnych, oraz analiza znaczeniowa definicji sprawozdawczych w literaturze naukowej w naukach o bezpieczeństwie, projektu w zakresie obronności i bezpieczeństwa państwa Konsorcjum naukowo-przemysłowego z udziałem Wydziału Bezpieczeństwa Narodowego Akademii Obrony Narodowej, Asseco Poland S.A., Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego w Siedlcach, Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie, finansowanego ze środków Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. Na uwagę zasługuje tu uwypuklenie szczególnego znaczenia definicji w nauce, w naukach o bezpieczeństwie w szczególności. Celem definiowania jest ustalenie znaczenia jakiegoś pojęcia, natomiast uogólnienie empiryczne może być podstawą przewidywania i wyjaśniania zjawisk, a w praktyce zarządzania bezpieczeństwem – prewencji i reagowania 
w sytuacji kryzysowej. 
Definicja może być:
- sprawozdawcza, gdy wiernie odtwarza sens, jaki pojęcie definiowane ma w określonym języku (słowniki, leksykony, encyklopedie),
- projektująca, gdy ustala nowe znaczenie dla definiendum (przepisy prawa, normy techniczne). 
L.F. Korzeniowski zwraca uwagę na lekceważenie tych zasad w licznych monografiach, co wyraża się w błędach i sprzecznościach typu idem per idem, circulus in definiendo, ignotum per ignotum, powoduje błąd ekwiwokacji lub skrzyżowanie zakres definiensa z zakresem definiendum. Włączenie definicji sprzecznej w obręb jakiejś nauki powoduje, że ta nauka także staje się sprzeczna, a przez to nie spełnia podstawowego celu, którym jest prawda. 
L.F. Korzeniowski kierował w latach 2011-2012 badaniami przyczyn przebiegu i skutków katastrowy 26 kwietnia 1986 roku w Czarnobylskiej elektrowni atomowej (ukr. Чорнобильська Атомна Електростанція - ЧАЕС) na mokradłach Polesia nad rzeką Prypeć (dopływ Dniepru). Był to projekt Europejskiego Stowarzyszenia Nauk o Bezpieczeństwie oraz Ogólnoukraińskiego Biura Koordynacyjnego międzynarodowego programu "Oświata dorosłych Ukrainy" UNESCO.
W ramach tych badań zorganizowano ekspedycje do Czarnobyla i Prypeci na Ukrainie, przeprowadzono wywiady i przeanalizowano informacje pochodzące od pracowników, żołnierzy oraz strażaków uczestniczących w akcji ratowniczej w 1986 r. przeprowadzono obserwację socjologiczną oraz przyrodniczą a także pomiary promieniowania jonizującego 
w Czarnobylu i Prypeci oraz pomiary kontrolne w Kijowie. Przeprowadzono studium dokumentów w Muzeum Czarnobyla w Kijowie oraz w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Wiedniu (International Atomic Energy Agency, IAEA) a także zapoznano się z opublikowanymi wynikami pomiarów przeprowadzonych w Czarnobylu przez inne grupy badawcze oraz z wspomnieniami i publikacjami prasowymi. 
Główną przyczyną katastrofy były błędy lokalizacji inwestycji i błędy konstrukcyjne reaktora oraz błędy i przestępstwa proceduralne, polegające na braku analizy ryzyka, odstępstwie od obowiązkowych prób technicznych przed decyzją o dopuszczeniu do eksploatacji, zaniechaniu opracowania procedur zarządzania dla sytuacji kryzysowej, wyłączaniu systemów kontroli pracy reaktora. Za bezpośrednią przyczynę należy uznać niską kulturę bezpieczeństwa w Związku Radzieckim (nazywaną tu "socjalistycznym podejściem do pracy) i błędy operatorów. 
L.F. Korzeniowski postuluje przywrócenie do życia Czarnobyl jako żywy skansen i ośrodek turystyki, z przygotowanymi do edukacji:
1) "Muzeum energetyki jądrowej i głupoty ludzkiej" na terenie 4 bloku elektrowni, oraz 
2) "Rezerwat przyrodniczo-urbanistyczny" w Prypeci. 
Jak pisze L.F. Korzeniowski we wstępie do swoich ostatnich publikacji, bezpieczeństwo człowieka zawsze było przedmiotem jego troski, a z chwilą ukształtowania się naukowych metod poznania i zmieniania rzeczywistości – dominuje także w badaniach naukowych. 
Zagadnienie bezpieczeństwa stało się wartością, której znaczenie docenia codziennie każdy człowiek i całe społeczeństwo, a naukowcy próbują je zdefiniować, zbadać i wyjaśnić. Kwestia bezpieczeństwa jest obecna w programach wyborczych licznych polityków, władza usprawiedliwia zwiększenie podatków wydatkami na bezpieczeństwo a zwykli ludzie pragną poczucia bezpieczeństwa. 
Tak uzasadniał Leszek Fryderyk Korzeniowski, profesor Uniwersytetu Pedagogicznego, swoje zaangażowanie w nauki o bezpieczeństwie. To także przyczyna połączenia losów Profesora z Uniwersytetem Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, w którym studenci znajdowali ofertę uzyskania kwalifikacji w zakresie bezpieczeństwa narodowego i bezpieczeństwa wewnętrznego.
Pragnę wyrazić szczególne podziękowania prof. Leszkowi F. Korzeniowskiemu za wkład w ukształtowanie Wydziału Politologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie oraz za zaangażowanie w rozwój nauk o bezpieczeństwie w Europie. 
________

Namiesto úvodu

Vážený pán profesor Korzeniowski, milý priateľ Leszek!
Je pre mňa cťou, že som bol prizvaný spolupodieľať sa na príprave zborníka, ktorý vznikne v súvislosti s Tvojim odchodom do dôchodku. Som rád, že svojim príspevkom môžem vzdať poctu človeku, s ktorým spolupracujem pätnásť rokov a to ako člen a viceprezident Európskej asociácie pre bezpečnosť, organizácie, ktorú si zakladal a na čele ktorej dlhú dobu stojíš.
Na tomto mieste si dovolím Ti vysloviť poďakovanie za príjemnú spoluprácu a vytváranie prajného, tvorivého a inšpirujúceho pracovného prostredia.

Samuel Uhrin

PRZYPISY
[1] Hašek J.: Osudy dobrého vojáka Švejka za svĕtové války. Praha: 1990. ISBN 80-202-0036-3 (I. svazek) ISBN 80-202-0035-5 (soubor)
[2] Uchwała Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia 28 stycznia 2011 r. zmieniająca uchwałę w sprawie określenia dziedzin nauki i dziedzin sztuki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych (M.P. nr 14 poz. 149)
[3] Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 8 sierpnia 2011 r. w sprawie obszarów wiedzy, dziedzin nauki i sztuki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych (Dz. U. nr 179, poz. 1065).
[4] Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 20 września 2018 r. w sprawie dziedzin nauki i dyscyplin naukowych oraz dyscyplin artystycznych (Dz.U. 2018 poz. 1818).
[5] Korzeniowski L.F.: Securitologia. Nauka o bezpieczeństwie człowieka i organizacji społecznych. Wydanie II zmienione. Kraków: EAS 2016, s. 139. ISBN 978-83-61645-19-1; Korzeniowski L.F.: Podstawy nauk o bezpieczeństwie. Wydanie II. Warszawa: Difin, 2017, s. 92. ISBN 978-83-8085-172-6.
[6] Zięba R.: Pojęcie i istota bezpieczeństwa państwa w stosunkach międzynarodowych. "Sprawy Międzynarodowe" 1989, nr 10, s. 49-70; Zięba R.: Instytucjonalizacja bezpieczeństwa europejskiego - koncepcje-struktury-funkcjonowanie. Warszawa: SCHOLAR 2004, s. 27. Autor odsyła też do Rubin F.: The theory and concept of national security in the Warsaw Pact countries. "International Affairs", 1982, vol. 58, № 4, s. 648-657.
[7] Zob. Taylor F.W.: The Principles of scientific management. USA, 1911; Châtelier H.: Filozofia systemu Taylora. Warszawa: Towarzystwo Naukowe Organizacji 1926; Adamiecki K.: Harmonizacja jako jedna z głównych podstaw organizacji naukowej. "Przegląd Techniczny" 1924, nr 49, 52, 53; Zarządzenie Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 16 lipca 1974 r. (Monitor Polski nr 27, poz. 161); Wykaz dyscyplin naukowych, Załącznik do pisma okólnego MNzWiT zn. DPF3/023/23/75 z 24.XII.1975 r.
[8] Żółtaszek J.: Naukowa organizacja bezpieczeństwa, s. 245. "Przegląd Organizacji" 1931, nr 6, s. 245-254. 
[9] Kozdrowski S.: Zarys teorii bezpieczeństwa w ujęciu inspektora Józefa Żółtaszka, s. 98. /in:/ Kozdrowski S. - Urbanek A.: (red.) Refleksje nad bezpieczeństwem. Słupsk - Kraków: Katedra Bezpieczeństwa Narodowego Akademii Pomorskiej w Słupsku, European Association for Security w Krakowie, 2011, s. 95-110. ISBN 978-83-61645-80-1. 
[10] Zob. Korzeniowski L.: Zarządzanie bezpieczeństwem. Rynek, ryzyko, zagrożenie, ochrona, s. 437. /in:/ Zarządzanie bezpieczeństwem. Kraków: PSB 2000, s. 437-444. ISBN 83-7230-040-2; Korzeniowski L.F: Securitologia. Nauka o bezpieczeństwie człowieka i organizacji społecznych. Wydanie II zmienione. Kraków: EAS 2016, s. 143. ISBN 978-83-61645-19-1; Korzeniowski L.F: Podstawy nauk o bezpieczeństwie. Wydanie II. Warszawa: Difin, 2017, s. 95. ISBN 978-83-8085-172-6.
[11] Zob: Frei D.: Sicherheit. Grundfragen der Weltpolitik. Stuttgart: Verlag W. Kohlhammer 1977, s. 17-21.
[12] Korzeniowski L.F: Securitologia. Nauka o bezpieczeństwie człowieka i organizacji społecznych. Wydanie II zmienione. Kraków: EAS 2016, s. 161. ISBN 978-83-61645-19-1; Korzeniowski L.F: Podstawy nauk o bezpieczeństwie. Wydanie II. Warszawa: Difin, 2017, s. 109. ISBN 978-83-8085-172-6.
[13] Korzeniowski L.F: Securitologia. Nauka o bezpieczeństwie człowieka i organizacji społecznych. Wydanie II zmienione. Kraków: EAS 2016, s. 161. ISBN 978-83-61645-19-1; Korzeniowski L.F: Podstawy nauk o bezpieczeństwie. Wydanie II. Warszawa: Difin, 2017, s. 109. ISBN 978-83-8085-172-6.
[14] Korzeniowski L.F: Securitologia. Nauka o bezpieczeństwie człowieka i organizacji społecznych. Wydanie II zmienione. Kraków: EAS 2016, s. 149 oraz 165. ISBN 978-83-61645-19-1; Korzeniowski L.F: Podstawy nauk o bezpieczeństwie. Wydanie II. Warszawa: Difin, 2017, s. 95 oraz 112. ISBN 978-83-8085-172-6.
[15] Zob. także: wilde, J. de: Security Levellend Out: The Dominance of the Local and the Regional. /in:/ Dunay, P. - Kardos G. - Williams A.J.: New Forms of Security:Views from Central, Easten and Western Europe. Dartmouth, Aldershot, Hants (UK) 1995, s. 99; KOSTECKI Wojciech: Strach i potęga. Bezpieczeństwo międzynarodowe w XXI wieku. Warszawa: Poltext, 2012, s. 15, tab. 1. ISBN 978-83-7561-135-9; 
[16] Korzeniowski L.F: Securitologia. Nauka o bezpieczeństwie człowieka i organizacji społecznych. Wydanie II zmienione. Kraków: EAS 2016, s. 264. ISBN 978-83-61645-19-1; Korzeniowski L.F: Podstawy nauk o bezpieczeństwie. Wydanie II. Warszawa: Difin, 2017, s. 184. ISBN 978-83-8085-172-6.
[17] Korzeniowski L.F: Securitologia. Nauka o bezpieczeństwie człowieka i organizacji społecznych. Wydanie II zmienione. Kraków: EAS 2016, s. 166-167. ISBN 978-83-61645-19-1; Korzeniowski L.F: Podstawy nauk o bezpieczeństwie. Wydanie II. Warszawa: Difin, 2017, s. 113. ISBN 978-83-8085-172-6.
[18] Korzeniowski L.F: Securitologia. Nauka o bezpieczeństwie człowieka i organizacji społecznych. Wydanie II zmienione. Kraków: EAS 2016, s. 166-167. ISBN 978-83-61645-19-1; Korzeniowski L.F: Podstawy nauk o bezpieczeństwie. Wydanie II. Warszawa: Difin, 2017, s. 113. ISBN 978-83-8085-172-6.
[19] Bay CH.: Koncepcje bezpieczeństwa indywidualnego, narodowego i zbiorowego. „Studia Nauk Politycznych” 1989, nr 4, s. 83-91; Cieślarczyk M.: Współczesne rozumienie bezpieczeństwa i obron-ności. Towarzystwo Wiedzy Obronnej, "Zeszyt Problemowy" 2001, nr 3, s. 8; Stańczyk J.: Współcze-sne... op. cit. s. 18; Zięba R.: Instytucjonalizacja... op. cit. s. 27-28.

Zbiór wszystkich publikacji dostępny na stronie:http://www.jolantawilsz.pl/tresci-zamieszczone-na-fanpage