Prof. dr hab. Tadeusz Lewowicki

Profesor zwyczajny nauk humanistycznych. Studia wyższe w zakresie pedagogiki ukończył w Uniwersytecie Warszawskim. Stopień doktora nauk humanistycznych uzyskał w roku 1972, a stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w roku 1977.

Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w roku 1982, a tytuł profesora zwyczajnego w roku 1989.

Jest autorem około 720 publikacji naukowych - w tym m.in. książek: „Psychologiczne różnice indywidualne a osiągnięcia uczniów” (WSiP, Warszawa 1975, II wyd. - 1977), „Indywidualizacja kształcenia” (PWN, Warszawa 1977), „Kształcenie uczniów zdolnych” (WSiP, Warszawa 1980, II wyd. - 1986), „Aspiracje dzieci i młodzieży” (PWN, Warszawa 1987), „Proces kształcenia w szkole wyższej” (PWN, Warszawa 1988), „Przemiany oświaty” (Wyd. „Żak”, Warszawa 1994 - ukazały się dotąd cztery wydania tej książki), „Problemy kształcenia i pracy nauczycieli” (Wyd. ITE, Warszawa-Radom 2007), „O tożsamości, kondycji i powinnościach pedagogiki” (Wyd. ITE, Warszawa-Radom 2007). Ponadto jest współautorem i redaktorem ponad 100 tomów prac zbiorowych. Liczne artykuły ukazały się w pracach zbiorowych i czasopismach wydawanych w krajach europejskich, a także w Ameryce Północnej. Artykuły opublikowane zostały m.in. w języku angielskim, arabskim, czeskim, francuskim, hiszpańskim, niemieckim, rosyjskim, słowackim, słoweńskim i ukraińskim.

Utrzymuje liczne kontakty międzynarodowe. Prowadził wykłady i odbywał staże lub podróże studyjne, uczestniczył w konferencjach w wielu krajach europejskich (najwięcej w Niemczech, w b.Czechosłowacji i na Ukrainie), w Australii i w USA. Reprezentował Polskę w pracach UNESCO - m.in. w Genewie i w Paryżu.

Zawodowo związany był od 1968 do 2009 roku z Uniwersytetem Warszawskim. Był m.in. prodziekanem Wydziału Pedagogiki i Psychologii (1977-79) i Wydziału Pedagogicznego (1979-81). Przez wiele lat kierował Katedrą Dydaktyki Ogólnej, którą przejął po prof. W.Okoniu i prof. Cz.Kupisiewiczu.

Ponadto - jednocześnie z pracą w UW - pełnił różne funkcje kierownicze w instytucjach naukowych - m.in. w latach 1981-85 był wicedyrektorem Instytutu Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego, a w latach 1985-89 dyrektorem Instytutu Badań Pedagogicznych w Warszawie. W latach 1995-2002 był rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej ZNP w Warszawie.

Pełnił rozmaite funkcje eksperckie - m.in. eksperta Sejmu. Był wiceprzewodniczącym Komitetu Ekspertów do spraw Edukacji Narodowej, który w roku 1989 opublikował raport „Edukacja narodowym priorytetem”.

Przez kilka kadencji pełnił z wyboru funkcję przewodniczącego Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk. Od roku 1988 do 2010 był członkiem najpierw Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do spraw Tytułów i Stopni Naukowych, a następnie Centralnej Komisji do spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych (komisji przy Premierze RP). Był ekspertem Państwowej Komisji Akredytacyjnej i Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej.

Przewodniczył i przewodniczy kilku radom naukowym - m.in. Radzie Naukowej Instytutu Badań Edukacyjnych.

Był i/lub jest członkiem rad redakcyjnych czasopism - m.in. „Kwartalnika Pedagogicznego”, „Ruchu Pedagogicznego” (był redaktorem naczelnym w latach 1984-94), „Edukacji”, „Pedagogiki Szkoły Wyższej”, „Chowanny”.

Od roku 2000 jest członkiem zagranicznym Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy (obecnie Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy).

Jest doktorem honoris causa Akademii Pedagogicznej im. KEN w Krakowie, Uniwersytetu Opolskiego, Państwowego Uniwersytetu w Żytomierzu im. Iwana Franka oraz Profesorem Honorowym Kijowskiego Uniwersytetu im. Borysa Grinczenki i Akademii Humanistyczno-Pedagogicznej w Chmielnickim.

Obszarem jego szczególnie dużej aktywności jest udział w kształceniu i promowaniu kadry naukowej. Był recenzentem w ponad 60 przewodach awansowych w sprawach o nadanie tytułu naukowego profesora, recenzentem w ponad 100 przewodach habilitacyjnych i w ok. 80 przewodach doktorskich. Znaczna część opinii przygotowana została dla CK.

Jest promotorem około 25 prac doktorskich i ponad 1000 prac magisterskich i licencjackich.

Ma odznaczenia państwowe - Komandorski Krzyż OOP i Oficerski Krzyż OOP. Mam również Medal Komisji Edukacji Narodowej i odznaczenia regionalne, a także Medal za Osiągnięcia Naukowe przyznany przez Ministerstwo Nauki i Oświaty Ukrainy i inne odznaczenia.